Om van te huilen ...

Iemand vertelde me gisteren over een uitvaart die ze onlangs had bijgewoond.

Het was wat ik noem een ‘copy-paste’-dienst. Of hoe zij het zelf zei: een ‘vul aan op de stippellijn’-plechtigheid. Tijdens de dienst werden maar drie persoonlijke dingen gezegd: ‘Mevrouw heeft daar gewerkt’ 'Haar man heeft een lang ziekbed gehad’ ‘Haar kinderen betekenden alles voor haar’. Dat was het.De rest waren standaard teksten die je van het internet kan plukken met hier en daar een gedicht en een liedje erdoor. Dat was het dus. Een leven dat 86 jaar geduurd had. Een leven dat van betekenis is geweest. Een vrouw die stenen heeft verlegd in de levens van haar dierbaren. Uit wiens mond woorden hebben geklonken die er toe doen. Wiens handen liefdevol gestreeld en gezorgd hebben. Dat leven werd dus samengevat in wat standaard clichés om van te huilen. Dat gebeurt nog heel vaak.

Vooral bij mensen die niet anders kunnen dan zich overgeven aan wat voor hen geregeld wordt.

Omdat ze de kracht of de middelen of het besef niet hebben dat er ook iets anders bestaat.

Dat het anders kan.

Daarom doe ik wat ik doe en blijf ik dat doen: uitvaarten verzorgen die levens op en top eren en bezield zijn.

Die doordrongen zijn van woorden die pakken wie de overledene in essentie was.

Ingefluisterd door de ziel.

Waardoor iedereen voelt: ‘Wow, het was alsof hij of zij er bij was.’