Op 8 maart 2019 overleed mijn moeder. Wat ik meteen voelde, is dat ik zelf haar uitvaart wilde leiden ... ook al had ik dat nog nooit gedaan ...
Weet je waarom ik de uitvaart van mijn moeder zelf ben voorgegaan?
Omdat ik de viering niet wilde ‘afgeven’.
Ik wilde absoluut geen copy-paste-dienst met bestaande gedichten die aan elkaar gepraat werden.
Nee! Ik wilde dat alle mensen in de aula konden VOELEN wie mijn moeder was. Dat alle mensen het gevoel zouden hebben dat ze ons ma door en door gekend hadden.
Het voorgaan van haar dienst – mijn allereerste trouwens - was mijn manier om hulde aan haar te brengen.
Achteraf gezien, zou ik het niet meer doen. Daar wil ik eerlijk over zijn.
Vele momenten zijn aan mij voorbij gegaan zonder dat ik er echt bij was.
Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik op het einde de mensen uitnodigde om te applaudisseren voor ons ma, maar het applaus zelf herinner ik me nog altijd niet. Black out. Nog steeds.
Als mijn vader ‘ooit’ gaat, zal ik tussen mijn familie zitten en niet dragen wat op dat moment eigenlijk niet te dragen is voor een dochter. Toch ben ik blij dat het heengaan van mijn moeder voor mij ook de start was van wat ik nu ‘bezield afscheid’ noem.

Comments